با سلام خدمت شما بازديدكننده گرامي ، خوش آمدید
به سایت من . لطفا براي هرچه بهتر شدن مطالب اين
وب سایت ، ما را از نظرات و پيشنهادات خود آگاه سازيد
و به ما را در بهتر شدن كيفيت مطالب ياري کنید.
از دیر باز با ظهور اسلام در جنوب و در هنگامۀ رهسپاری زائرین به سرزمین وحی و هم مادام بازگشت شان، آئینی خاص برپا می شد که بعضا تا امروز نیز تداوم دارد. یکی از این رسوم چاووش خوانی است که در دستگاه چهارگاه موسیقی
ایرانی خوانده می شود.
دیگری بستن تاب یا لوله و در اصطلاح محلّی هیلو بوده که حاجی بر روی آن می نشسته و تاب می خورده. دلیل این کار را وقتی از آگاهان پرسیدم اذعان داشتند که چون در گذشته با شناورهای دریایی، حجاج راهی مدینه و مکّه می شدند این رسم تا اندازه ای به لحاظ فیزیولوژیکی آنها را آماده می کرده تا دریازده نشوند.
به هنگام بازگشت نیز ولیمه می دادند؛ خوراک هایی مثل شکر پلو و قیمه بوشهری.
بر سر در خانه ها علم سبز می زدند و اگر حاجی به همراه عیالش به این سفر رفته بود در کنار علم سبز، پارچه ای سفید رنگ نیز نصب می کردند.
زن ها دست می زدند و می خواندند: “حاجی از حج اومده، شکر شکر ….، کاشی مو جی حاجی بدم، شکر شکر، کاشی عرق چین سرش بیدم، شکر شکر” و غریو شادی را با کل کشیدن بارز می کردند.
بیت خوانی نیز جای خود داشت که با لحنی خاص فردی خوش صدا می خواند:”یه غرابی از دور میا، ای غراب از حج میا، چار مدورش گل بریزم …رود جونیم در بیا”
گاهی نیز در جلوی درب منزلِ حاجی، با پیش (برگ نخل) حجله می ساختند و چراغانی می کردند
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
آمار
وب سایت:
